زیبایی ها و خوبی ها را هم ببینیم

«در زمان جنگ، مردی را به صحرای موجاو در کالیفرنیا برای تربیت سربازان می فرستند. زن نیز با شوهر خود همراه می شود، ولی از اینکه مجبور است در چنان مکانی زندگی کند که درجه حرارتش به 125 درجه می رسد، به سختی ناراحت می شود، به ویژه زمانی که شوهرش را برای مانور به صحرا می فرستند و او ناگزیر است در کلبه ای تنها و بی کس زندگی کند؛ جایی که به جز سرخ پوستان و مکزیکی ها که بیشتر آنها انگلیسی بلد نبودند، کسی زندگی نمی کرد.
به همین خاطر، این زن از داشتن هم زبان نیز محروم بود. خودش می گوید که نامه ای به والدینم نوشتم و به آنها گفتم که حتی دقیقه ای دیگر نمی توانم در این سرزمین دورافتاده زندگی کنم. پدر این زن در پاسخ، تنها دو سطر برایش می نویسد که آن دو سطر زندگی او را دگرگون می سازد: «از پنجره زندان، دو نفر زندانی، خارج را می نگریستند. یکی گل و لای دید و دیگری ستارگان فروزان.» منظور پدر از بیان این دو جمله، این بود که باید آن زن بینش خود را تغییر دهد و به قول سهراب سپهری، «چشم ها را باید شست».
این زن می گوید که پس از مطالعه نامه پدرم و توجه به مفهوم آن، سعی کردم به جای اینکه همواره کمبودها و زشتی ها و سختی های منطقه ای را که در آن گرفتار شده بودم ببینم، زیبایی ها و خوبی ها را هم مشاهده کنم. او پس از آن با بومیان دوست شد و به کارهای بافندگی و سفالی آنها علاقه نشان داد و کوشید تا فنون و صنایع دستی آن منطقه را یاد بگیرد. همچنین، در زمینه گونه های گیاهی و جانوری منطقه به مطالعه پرداخت و ضمن آن، صدف ها و گوش ماهی هایی متعلق به میلیون ها سال پیش را جمع آوری کرد و حاصل این مطالعه و بررسی را در کتابی به نام بازوهای درخشان نوشت. خودش می گوید: «از زندانی که خود ساخته بودم، به خارج نگریستم و ستارگان فروزان را یافتم».

آیین زندگی، ص 162.

پ.ن: درسته اینجا من از کم بودها می نویسم اما در زندگی به این نکته در داستان عمل می کنم و همین باعث ادامه زندگیم شده.

پ.ن: خیلی از خانم ها رو سراغ دارم که همیشه به زندگی دیگران حسرت می خورند و زندگی همه و شوهر همه رو بهتر از زندگی و شوهر خودشون می دونند و این از ضعف های آنهاست.

اولویت در زندگی چیه؟

با سلام

متاسفانه خیلی از خانم ها و حتی آقایون تو زندگیشون اولویت هایی رو قرار دادند که هیچ موقعه براشون فایده نداره و تنهی باعث اعصاب خوردکنی خودشون هست و به جای اون اصل مطلب رو راه کردند.

یکی از مشکلاتی که ما با سرکار همسر داریم اینه که همه فکر و ذکرش شده اینکه مثلا فلانی این حرف رو زد , فلانی این برخورد رو کرد و جاری چرا فلان جا نیومد و ... و صبح تا شب ایشون شده این مباحث و انقدر فکر و خیال میکنه تا افسردگی هم میگیره. خب میگم بابا هر کی هر چی میکنه به ما چه؟ چرا اجازه میدی این مسائل بشه همه زندگی تو و اصل زندگی؟ بهتر نیست به زندگیت و آینده ات فکر کنی؟

یکی دو هفته به فکر تولد بچه و گرفتن تولد هست و چی بخره و چکار کنه و... اما به فکر آرامش بچه و تربیت خوب بچه نیست . به نظر شما کدوم الویت داره؟ آیا واقعا تولد گرفتن انقدر ارزش داره که یکی دو هفته در موردش بحث کنه؟ بعد از طرفی دیگه با بچه بد رفتاری کنی و به فکر روح و روانش نباشی.

فقط دنبال ظاهرکاری هستیم و اصل رو کنار گذاشتیم. وای بر مااااا

میخوایم پیش دوست و جاری و خواهر و مادر و خواهر شوهر و مادر شوهر و ... خودمون رو نشون بدیم و به رخ بکشیم به هر قیمتی که شده.

عزیزان این ره به ترکستان می رود. 

پ.ن : این روزها دعا فراموش نشه خواهشا. ما دعاگوی همه شما بزرگواران هستیم.

ماه ضیافت و بندگی مبارک

سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا
درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا
سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش
درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش
سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار
درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار
سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی
درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی
سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان
درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان
سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان
درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن
سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند
درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند
سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا
درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا

با سلام به دوستان
حلول ماه رمضان،ماه ضیافت الهی،ماه گسستن از بندهای نفسانی و وصول جذبه های الهی را به همه شما سروران معظم تبریک و تهنیت عرض می کنم.
بیایم در این ماه متفاوت باشیم و مهمان خوبی برای میزبان عزیز و مهربانمان باشیم و برای هم دعا کنیم تا این چند صباح دنیای فانی به خوبی و بدون گناه سپری شود.
این شب ها شدیدا محتاج دعای شما خوبانم.

پ.ن : نظرات بدون ثبت نام فعال شد و قبلا اشباهی زده بودم ببحشید.

خودم رو بارها مذمت میکنم

با سلام

وقتی به رفتارهای سرکار همسر نگاه میکنم و متوجه این قضیه میشم که او از نظر روحی روانی مشکل دارد و من در انتخابم اشتباه کردم هزار بار خودم را مذمت میکنم. بله چه فایده ؟ دیگه کار از کار گذشته و دنیای خودم رو تباه کردم.

ایشان با همه مشکل دارند با همه. کسی نیست که در کنار او آرامش داشته باشه حتی مادر و خواهرش.

به کوچکترین حرکات دیگران حساس است و ناراحت می شود.

الان شهرستان هستیم و عروسی برادرم است.

چند روزی که اینجا هستیم خونه مادرش نمیرفت که به زور یک وعده خانه مادرش رفت و گفتم زشته نری. چون اخلاق مادرش از خودش بدتره یا شایدم اخلاق سرکار همسر انقدر بده که مادرش هم نمی تونه تحمل کنه. با زن داداشش هم مشکل داره که در یک ساختمان با مادرش هستند. مخصوصا که بچه کوچیک دارند و با آقا زاده ما همش دعوا و شلوغ می کنند.

طبق معمول که هیچ عروسی به من خوش نمیگذرد کلی بحث و غرر میزنه و میگه چرا از طرف ما این تعداد دعوت شدند از طرف جاری فلان تعداد؟

چرا موقعه جحاز نشون دادند به من نگفتن معرفی کن وسایل ها رو و به جاری گفتن؟ چرا فلان حرف رو به من زدند؟ چرا وقت آرایشگاه برای من نگرفتن؟ و هزار چرای دیگه.

این همه بحث مال سه روزه. حالا اینجا هستیم و فرصت نبوده خیلی تنها کنار هم باشیم. خدا به داد برسه وقتی داریم میریم شهر خودمون و تو ماشین و اونجا. تا یک ماه ول کن نمیشه و گریه و غرر و ...

بحث هایی که اصلا به من ربط نداره و نهایت فقط درد و دل کنه اما میگه تو باید جوابگوی خانواده خودت باشی.

کاش زن سالم می گرفتم.

......

دنیای تنهایی یک مرد

با سلام

خیلی از مواقع انقدر دنبال خواسته های خودمون هستیم که شریک زندگی خودمون رو فراموش می کنیم. فقط به فکر دل خود و هوای نفس خودمونیم. اگر شریک زندگی هم انتخاب کردیم بخاطر خودمون هست و به عبارتی همه چیز رو بخاطر خودمون می خوایم و همین باعث میشه تنها باشیم.

اگر تنها هستم چون انسانیت و تعقل مرده است و محکوم به تنهایی شدم.

وقتی به خودم اومدم میبینم که محتاج محبت شدم تا جبران مافات کنم و به همین خاطر دنبال گدایی محبت از دیگرانم و این برای یک مرد خوب نیست.

کمی به خودم باید بیام و عادت بدم به این تنهایی. تنهایی که سرنوشت زندگی من شده و کاری نمیشه کرد.

این روزا دلم خیلی برای امام رضا تنگ شده, برای قدم زدن تو صحن با صفاش, برای نماز خوندن بالا سر ضریح... اما چه کنم که از امام رضا دلگیرم و در حکمت کارش موندم.

شاید وضعیت همینطور باشه حرم دیگه نرم.

پ . ن : نظرات با تایید نمایش داده می شود.

بوی بی هوش کننده غذای زن داداش

با سلام

وقتی ظهر از سرکار حدود 3 بر میگردم خیلی گرسنه میشم مخصوصا زمان هایی که صبحانه نخورده باشم یا کم خورده باشم که خیلی موقعه اینطوره.

قبلا گفتم که ما و برادرمون یه ساختمان هستیم و اونها طبقه پایین و ما بالا. هر موقعه ظهر که از سرکار میام بوی خوش غذای زن داداش دیونم میکنه و باور کنید دلم ضعف میره چون میدونم بیام بالا خونه خودمون هیچ خبری نیست.

با کلی ضعف و گرسنگی میام خونه سرکار همسر سیب زمینی تنها گذاشته یا نیمرو . وقتی هم برنج میذاره انقدر بی کیفیت میزاره که خودشم نمی تونه بخوره یا بدون خورشت و ...

خواهشا نگید بهانه گیرم یا غرر میزنم یا ایراد میگیرم بابا بخدا ما مردها هم حق داریم گلایه کنیم و انتقاد کنیم. چرا باید توقع یه غذای با کیفیت از همسرمون نداشته باشیم؟ چرا ما مردها کوچیکترین کوتاهی رو می کنیم همسرانمون ول نمی کنند و توقعات بهترین لباس و تفریح و ... رو دارند اما ما نه؟

اگه در هفته یک یا دو بار اینطور بود ایراد نداشت اما بر عکسه یعنی در هفته شاید چهار بار در کل وعده غذایی غذای متوسط باشه. من غذای خوب رو فقط مهمون داریم یا مهمونی میریم میبینم.

چند بار هم قبلا اعتراض کردم گفتند چقدر به فکر شکمت هستی و ایراد میگیری و... نمیدونم والله شاید مشکل از منه که از سرکار خسته بر میگردم توقع یه غذای با کیفیت دارم. اما در تعجبم چرا بوی خوش غذای زن داداش همیشه ظهرها به مشام میرسه!

پ.ن : 1. نظرات رو که برداشتم وبلاگ دیگه حال و هوا و صفای سابق رو نداره. نمیدونم شاید دوباره نظرات رو فعال کردم.

         2. خیلی دعام کنید تو امتحانات سرسختی از طرف خدا هستم.

این جمعه بدتر از جمعه قبل!

با سلام

در ابتدا عذرخواهی میکنم سیستم نظر رو غیر فعال کردم، من به خوانندگان وبلاگم احترام زیادی قائل هستم و همگی رو با شخصیت و باظرفیت می دانم اما به دلایلی مجبور شدم غیر فعال کنم. هر چند اینجا فقط برای درد و دل و نوشتن خاطرات خودم هست و تمایلی به شلوغ شدن وبلاگ ندارم و از طرفی دیگه دوست داشتم با نوشتن ایرادات زندگیم مشکلاتی رو از دیگر زندگی ها حل کنم که نشد و فقط به ذکر خاطرات می پردازم.

نظرات قبلی رو هم سر فرصت پاسخ میدم و اگر کار ضروری بود که ایمیلم رو در قسمت مشخصات وبلاگ گذاشتم.

و اما :

این سه روز مهمون داشتیم و پدر و مادرم از شهرستان اومده بودند و وقتی جمعه صبح رفتند سرکار همسر مثل همیشه از صبح شروع به غرر زدن کردند و تا 10 شب خدا میدونه گریه کرده.

یکی از علت ها این بوده که وقتی مادرم خواستن برن بیرون بعد از حاضر شدن و آماده شدن به سرکار همسر یه تعارف کردن تو هم بیا بریم بازار که میگفت چرا تعارف الکی کردند.(احتمالا چون بازار میخواستن برن بخاطر حامله بودنش و ضرر راه رفتن تمایل نداشتند بیاد)

هم اینکه در کل خواهر و پدر و مادر با اون جاری گرمتر و صمیمی تر هستند و این باعث شده بود سرکار همسر عصبانی بشه. خب اون جاری واقعا اخلاقش خوبه و قابل قیاس نیست,مهربان و دلسوز و بسیار زبان باز و زیرک و یک بار هم در حق خانواده ما بدی نکرده کاملا بر عکس سرکار همسر که نیش زبان ها و حسادت ها و عصبی بودن هاش برای همه آشکار هست. چند بار هم که آشکار با اخلاق بدش آبرو ریزی کرده لذا هیچکس تمایل به صمیمی شدن با اون رو ندارند.

حالا بخاطر این اخلاقش که من هم نمی تونم تحمل کنم دیگران هم ازش فاصله میگیرن و هر چی هم نصیحت میکنی و تذکر میدی انگار نه انگار و فقط بلده غرر بزنه و گریه کنه.

دیروز واقعا عصابم رو خورد کرد طوری که سر درد گرفتم. جواب میدی یه چیز میگه جواب نمیدی میگه چرا جواب نمیدی. واقعیت رو میگی یه چیز میگه نمیگی یه چیز دیگه.

دیروز واقعا از خدا خواستم این زندگی رو هر طور که میخواد نابودش کنه.

این روزها حال خوشی ندارم

با سلام

ممنونم از دوستانی که جویای حال من هستند.یه مدتی هست حال نوشتن هم ندارم و خیلی خسته ام.

من این وبلاگ رو جهت نوشتن درد و دل و خاطرات خودم درست کردم اما یعضی از دوستان با نظرات خاص خودشون نمک به زخم ما می پاشند و بعضی ها هم با درک بالایی که داشتند علاوه بر هم دردی راه حل و کمک های خوبی کردند که تشکر میکنم از همگیشون.1

سرکار همسر جدیدا با خانم های فامیل ما درگیری پیدا کردند که به بحث و جدل کشیده شده و این وسط  من رو تنها گزینه تخلیه عصبانیت های خودش قرار داده و اعصاب برام نذاشته.

هر کس هر اشتباهی می کنه از من توضیح میخواد و انقدر غرر میزنه و گلایه میکنه و زمین و زمان رو به هم میبافه تا بحث به مشاجره ختم بشه. توهین به مادر و پدر و ... که هیچ ربطی به مشکل ندارند. فک نکنید میاد با من درد و دل میکنه تا تخلیه بشه ها نه میاد سر من خالی میکنه عصبانیت هاش رو.

من نمیدونم چرا این زن با هیچ کس نمی تونه تعامل داشته باشه و با همه درگیره یاد ندارم به کسی نزدیک شده باشه و دوستیش ادامه دار باشه.

دیگه همه فهمیدند همسر با اخلاقی ندارم و همانطور که به موقعیت ام لطمه زده باعث شده از ما فاصله بگیرند .

1. پ.ن : نمیدونم شاید دیگه مطلب ننویسم یا برم یه وبلاگ دیگه و بی سر و صدا مطلب بنویسم بدون فعال کردن نظرات.خودم باشم بدبختی های خودم.

بدترین روز هفته جمعه

با سلام

شاید برای خیلی از مردها روز جمعه بهترین روز هفته باشه چون تا لنگ ظهر خوابند و بعد در کنار همسر و فرزندان خوش هستند و یا تفریح میرند.

اما من از روز جمعه متنفرم چون باید سرکار همسر و غرر زدن هاش رو تحمل کنم.بخاطر همین غالبا جمعه ها رو میریم باغ و روستا و گردش.این چند هفته قبل هم همینطور بود و میرفتیم بیرون. اما سرکار همسر چند روزی زیر شکمشون درد می کرد و دکتر که رفتیم گفت باید استراحت کنه تا خوب بشه بخاطر همین بیرون رفتن کنسل شد و امروز خونه بودیم.

بعد از نماز صبح من بیدار بودم و به کارام رسیدم و سرکار همسر و آقا زاده حدود ده بیدار شدند. چشمتون روز بد نبینه از وقتی که بیدار شد گفت کجایی بیا کارای خونه رو انجام بده مگه من نباید استراحت کنم؟ نرفتیم بیرون که من استراحت کنم و تو رفتی به کارات میرسی؟

دوستان باور کنید تا خود عصر این بی انصاف غرر زد و اشک ریخت و هر مشکلی بود از ابتدای نامزدی تا الان پیش کشید. بعد من بهشون میگم میشه تو یک جمله بگی من چکار کردم که انقدر غرر میزنی و جد و آبادم رو وسط کشیدی؟

میگه تو نیومدی بریم بیرون و بهانه استراحت منو کردی تا بمونی خونه.(باور کنید خودمم دوست داشتم بریم بیرون فقط بخاطر دل دردش راضی نبودم که دکتر هم گفت و کلی هزینه دارو دادیم بخاطر این که خوب بشه)بعد من همش سرپا هستم. چون داشت کمی خونه رو تمیز میکرد. منم گفتم خب مگه مجبوری تمیز کنی بزار بمونه بعد و اونایی که من میتونم بگو انجام بدم .

رفتم یه فرش کوچیک شستم و تشک آقا زاده که نجس کرده بود شستم و خرید کردم  و... اما غررهای ایشون تمومی نداشت.

میدونم علت ناراحتیش من نبودم و مثل همیشه من سپر بودم چون خاله ام و جاری با هم بیرون رفتن و به ایشون کم محلی کردند و مباحث اینچنینی باعث ناراحتیش شده بود و سر من بیچاره خالی کرد.

واقعا بعضی زن ها لیاقت ندارند که همسرشون یه روز کنارشون باشه. انقدر غرر زد و عصبیم کرد که سر درد گرفته بودم . از همه بیشتر بخاطر این ناراحت بودم که سر هیچ و پوچ خودش و من و بچه تو شکمش رو آزار میده.

باور کنید تو این چند هفته کلی بهش محبت کردم و دوستت دارم گفتم و عاشقونه باهش رفتار کردم و حتی با پیام از کار حالشو میپرسیدم و ... اما افسوس که آدم بشو نیست و نشون میده با محبت زیاد هم همونی هست که بوده.

وقتی ذات یا اخلاق از ریشه خراب باشه هر کاری بکنی همینه.

باور کنید همیشه جمعه ها همینطوره.بهانه مثل امروزم داشته باشه که بدتر.

بیچاره جوونایی که با هزار امید متأهل میشند و ...

چیزی رو که خودتون عمل نمی کنید طلب نکنید

با سلام

متاسفانه روزی نیست که من ظهر بیام و ببینم آشپزخونه تمیزه، غالبا سفره وسط آشپزخونه و کلی نون خورد زمین ریخته شده که راه میری انگار رو زمین مین کاری شده .و همیشه اینطوره ها نه این مدت بارداریشون.

وقتی بهشون تذکر میدم(خیلی محترمانه و با روی خوش) ناراحتم میشه و میگه وظیفه من نیست خودت تمیز کن.

کافیه من یه چیز بخورم و با ظرف و اشغال رو ظرف شویی بزارم کلی نارحت میشند و می گند باید زود تمییز کنی و بشوری اما خودش ظرف های صبح رو تا شب هم نمی شوره و نمیشه بهشون کمتر از گل هم گفت.

امروز داشتم چیزی میخوردم که به من گفت ظرفش رو زود بشوریا گفتم ظرف های صبح و دیشب هنوز مونده چرا به من میرسه باید بشورم ولی خودت عین خیالت نمیاد که بازم گفتن به شما مربوط نیست هر موقعه بخوام می شورم که منم گفتم باشه منم پس مثل خودت عمل میکنم.

دوست ندارم بحث کنم چون متاسفانه اهل منطق نیست فقط خواستم بدونه حواسم هست و کمی به خودش بیاد و همانطور که به من ایراد میگیره کمی هم به کارای خودش فکر کنه.

متاسفانه این اخلاق تو بعضی خانم ها هست که وقتی منطقی باهشون صحبت میکنی بجای پذیرش واکنش بد نشون میدند. بابا نظافت خونه باعث دلگرمی مرد به زندگی میشه و خوبه که زن اهمیت بده.نه اینکه فقط مهمون آمد به فکر تمییزی باشه اونم با عجله و عصبانیت.

یه چیزی هم که جدیدا زن ها یاد گرفتن اینه که میگن ظرف شستن،غذا درست کردن،نظافت خونه و...وظیفه شرعی زن نیست و حتی میتونه پولم بگیره پس طلبکار هم میشند.

اما مرد بیچاره باید صبح بره کار و عصر بیاد و بعد ظرف بشوره و خونه تمییز بکنه و با بچه بازی بکنه و به همسر جان محبت بکنه ، به کارای خودشم برسه ،خوش اخلاق باشه و ...

بعد میگن چرا آمار طلاق داره نجومی بالا میره؟

چرا طلاق عاطفی در 70 درصد زن و شوهر ها وجود داره؟