سلام به همه
دوباره اومدم بنویسم تا استفاده کنم از نظرات و مطالب شما.
متاسفانه یکی از مشکلاتی که ما انسان ها داریم ناشکر بودن هست. هیچ وقت به داشته هامون فکر نمی کنیم و قدرش رو نمیدونیم و فقط نداشته هامون رو می بینیم.
این صفت بد گرچه تو آقایون کم نیست اما خیلی بیشترش تو خانم ها مشاهده میشه و همیشه نگاهشون به زندگی و خوشبختی دیگرانه و یادشون میره که بابا خودشونم خوشبختی دارند اما غافله با این کارا داره خرابش میکنه.
سرکار همسر را بارها می بینم از دیگرانی مثال میزنه و از فلان نکته مثبت خانواده ایی میگه که جای دیگه هزاران مشکل دارند ولی ایشون همه اونها رو نادیده میگیرند و فقط چسبیدن به اون یک نکته مثبته و از زندگی خودش ناراضیه که چرا ما مثل اونها نیستیم یا نداریم و...
خب این یعنی ناشکری. یعنی وقتی که خدا در زندگیت خوبی های زیادی داده این ها رو هم ببین و بخاطر یه موضوع همه رو خراب نکن و شکر کن و از خدا بخواه اون نداشته رو هم به مرور زمان بده.
خانواده ای سراغ داشتم که اینها از روستا بدون هیچ سرمایه و پولی با فرزندان زیاد که همگی کودک و نوجوان بودند به شهر کوچ کردند و بخاطر فقر و مشکلات کسی تحویلشون نمیگرفت. اما خدا کمک کرد و بچه ها همه تحصیلکرده و شخصیت های مهمی در شهر شدند و خانواده هم پولدار شد و از همه اقوام هم سطح مالی و فرهنگیشون بالاتر رفت.طوری که همه حسرت زندگی اینها رو داشتند.
اما این وسط یکی از دختران این خانواده موقعیت ازدواج پیدا نکرد و سنش بالا می رفت و مادرش همش نا شکری میکرد که ما شانس نداریم و چرا مردم دخترشون با اون قیافه زشت بهترین شوهر رو میکنه اما دختر ما و ...
تا اینکه بالاخره همین دختر ازدواج کرد و بعد از دو ماه طلاق گرفت و دختر دیگه شون که چند سال بود ازدواج کرده بود یکمرتبه به دلایلی طلاق گرفتند و چند مشکل دیگه هم براشون پیدا شده و اینها همگی بخاطر نا شکری اون مادر بوده است.
من خواهش می کنم انقدر چشممون به زندگی دیگران و خوشبختی اونها نباشه. خداست دیگه به یکی دوست داره به هر دلیلی بده و به یکی نه. هر چند ما که فکر میکنیم چیزی نداریم یا خوشبخت نیستیم در نگاه دیگران خیلی چیزها و خوشبختی ها داریم اما افسوس که همیشه در غفلتیم و خودمان به داشته هامون توجه نداریم.
خدایا ما رو از این جهل و غفلت بیدار کن.
