دنیای تنهایی یک مرد

با سلام

خیلی از مواقع انقدر دنبال خواسته های خودمون هستیم که شریک زندگی خودمون رو فراموش می کنیم. فقط به فکر دل خود و هوای نفس خودمونیم. اگر شریک زندگی هم انتخاب کردیم بخاطر خودمون هست و به عبارتی همه چیز رو بخاطر خودمون می خوایم و همین باعث میشه تنها باشیم.

اگر تنها هستم چون انسانیت و تعقل مرده است و محکوم به تنهایی شدم.

وقتی به خودم اومدم میبینم که محتاج محبت شدم تا جبران مافات کنم و به همین خاطر دنبال گدایی محبت از دیگرانم و این برای یک مرد خوب نیست.

کمی به خودم باید بیام و عادت بدم به این تنهایی. تنهایی که سرنوشت زندگی من شده و کاری نمیشه کرد.

این روزا دلم خیلی برای امام رضا تنگ شده, برای قدم زدن تو صحن با صفاش, برای نماز خوندن بالا سر ضریح... اما چه کنم که از امام رضا دلگیرم و در حکمت کارش موندم.

شاید وضعیت همینطور باشه حرم دیگه نرم.

پ . ن : نظرات با تایید نمایش داده می شود.